من جوان هزاران آرزو برای زندگی خود داشتم، چه آرزوهایی بود.
هر سال نسبت به قبل به لطف شرایط کشور، مدیران بی عرضه و جنگ با کل دنیا از خانه و تشکیل زندگی و داشتن خودروی روز رسید به پراید و پیکان و خانه‌ای در حلبی آباد شهر و اکنون آن هم آرزو شد.
مسئولین یکی پس از دیگری آمدند وعده دادند و بجای بهبود اوضاع، آرزو و امیدهای من و امثال من جوان را نابود کردند.
می‌گفتند زندگی اقتصادی داشته باشید و روی پای خود به ایستید ولی هر چه گذشت بیش از قبل یقین پیدا کردم که باید بند "پ" داشته باشم و یا بی خیال باشم و زیر سایه پدر فوق میلیاردر باشم و هرگز و ابدا به فکر روی پای خود ایستادن نباشم.
همین الان من با صدها هنر و عملکرد که هر کشور توسعه یافته بودم روی هوا مرا برای کسب و کار و یا کارهای اداری و ... انتخاب می‌کردند اینجا سر نخواستن من و امثال من دعواست.
در اینجا مهم نیست کار بلد باشم مهم اینست یک فرد سیاسی و قدرتمند مرا حمایت کند حتی اگر هیچی بلد نباشم و حتی سواد خواندن نوشتن هم ندانم.
بله فکر نکنید من تشکیل خانواده بلد نیستم، من زندگی کردن بلد نیستم؛
من اکنون به درجه ای از عرفان رسیدم که دیگر زندگی اصلا برایم ارزشی ندارد چون با ماشین حسابم، حساب و کتاب می‌کنم اگر با به حقوق دهان پرکن دو برابر قانون کار چیزی حدود ۷ میلیون در ماه برسم اگر ۳ سال هیچ خرجی نکنم هیچ نخورم و نیاشامم، هیچ لباس و وسیله‌ای نخرم و قیمت‌ها تکان نخورد و تورم همین الان صفر شود، ۳ سال درآمدم را بدهم یک خودروی خیلی خیلی معمولی (فقط پراید نباشد) می‌توانم بخرم تازه اگر درآمدم فقط قانون کار باشد این زمان به ۶ سال افزایش می‌یاد، بماند که خانه خریدنم رویایی بس خنده‌دار است.
با من جوان چه کار کرده‌اید که دیگر به خانه خریدن و خودروی جدید خریدن فکر نمی‌کنم که هیچ، حتی به چند ده کیلومتری تشکیل خانواده هم نزدیک نمی‌شوم.
تازه یادم نرفته این رویاهایی که گفتم اگر آن شرکت یا اداره یا نهاد دولتی و خصوصی سر وقت حقوقم را بدهد و از حقوق پرداختی نزند برای بیمه و فلان و فلان کسر نکند.
اینطور که می‌بینم برای زندگی نه نیاز به سواد هست و بجای روی پای خود ایستادن، یک پدر و مادر فوق میلیاردر یا یک بند "پ" کافیست فقط برای یک زندگی عادی نه زندگی مرفه و شاد.
یادمان نرود تشکیل زندگی و خرید خودروی روز و وسایل مختلف در این زمان جوانی به درد من می‌خورد نه چند ده سال بعد که امکان استفاده از آن را ندارم.
آقایان مسئول درد ما را دریابید و تفکراتتان را تغییر دهید فردا دیر است.
انتهای پیام/