نمایش «بوستان حیات ژوراسیک» به روی صحنه می‌رود

به گزارش مملکت آنلاین،  نمایش «بوستان حیات ژوراسیک» با ترکیبی از بازیگران باتجربه چون: پرستو گلستانی و وحید آقاپور در کنار بازیگران جوان همچون: پانیز تاج بخت، فرزاد سقا، مینا حیدری، پریسا عابدینی، ملیکا سلیمی، آرشین ساکی، مهگل استقلال، عرفان سلیمی نبی، آرسام یعقوبی و رها خسروی از طریق تبادل تجربه دست به تولید یک کار تجربی زده است.

حمید کاکاسلطانی عضو کانون ملی منتقدان تئاتر ایران درخصوص این نمایش افزود: «نمایش داستان افرادی مالباخته است که کارگردان سعی کرده است آن را به طور نمادین با زبانی طنز و گروتسک در قالب بداهه پردازی اما مبتنی بر محتوی متن نمایشی به تصویر بکشد. صحنه یک پارک است با افرادی سرخورده و بی هویت که اغلب همه‌ی سرمایه‌ی خود را با آرزوهای مبتنی بر خیال در ارزهای دیجیتال گذاشته اند به امید روزی که فارغ البال زندگی کنند شخصیت ها به تیپ نزدیک می‌شوند.

دخترک فال فروش سربازی شلخته و سرگشته‌ی دیگری بلاگر و یکی هنرپیشه ای که به شرافتمندانه دور از سوداگری ها به کاری تن نمی دهد. نمایشنامه از طرفی ساده و شخصیت های ساده برخوردار است.

افرادی سرگردان و بلاتکلیف که در گرداب زندگی به دور خود می‌چرخند و تقدیر می‌راندشان. همه‌ی آن ها منتظرند منتظر نجات دهنده ای که هرگز نمی آید. سرابی که به هیچ ختم می‌شود نوشین تبریزی دست به نگارش موضوعی زده است که گریبانگیر بسیاری از افراد جامعه است.

آرزوهای نافرجام مبتنی بر سوداگری افرادی سودجو که سرنوشت بسیاری از مردم را تباه می‌کنند. سوءاستفاده از ذات زیاده خواهی های واهی که ممکن است در سرشت ابعاد طمعکاری انسان نهادینه شده باشد و همین مضمون مخاطب را با خود همراه می‌کند.

تم نمایشنامه بسیار جذاب است. اما آنچه دیده می‌شود تلاش گروه اجرا است که گروه اجرا سعی می‌کند آن را برای مخاطب جذاب جلوه نماید به همین دلیل اندکی غلوشده ارائه می‌شود.

لایه های ظریف و مؤثر متن در کنش های جسمانی اغراق آمیز تبدیل به نوعی کمدی رفتار می‌شود. به نظر می‌رسد پرستو گلستانی به عنوان بازیگر و کارگردانی با تجربه در به کارگیری دانشجویان و هنرجویان جوان به عنوان اولین تجربه های بازیگری آن ها کاری ستودنی انجام داده است، به همین دلیل عنصر بداهه پردازی به عنوان یکی از تکنیک های مهم هدایت بازیگر بخشی از رگه های ظریف و شهودی متن به تماشاگر منتقل نمی شود و ارتباط بازیگران با یکدیگر در مسیر وحدت مضمون تراژیک که موجب همزادپنداری تماشاگر خواهد شد، پنهان باقی می‌ماند و به جای آن شوخی های سطحی در خنداندن اجباری تماشاگر می‌شود. البته بازی روان و یکدست وحید آقاپور و پرستو گلستانی قابل تحصین است.

شاید عدم حضور کارگردان به عنوان بازیگر نکته‌ی مثبتی باشد اما ویژگی آموزشی آن ای که موجب اعتماد به نفس بازیگران شده است. طراحی صحنه نمادین و گویا است. درختی خشک و رو به افول که نشان نابودی محیط زیست و تسلط یک زندگی صنعتی بر آن در پایان این که تلاش چندماهه‌ی پرستو گلستانی در شرایط سخت امروز در آموزش و هدایت بازیگران جوان و ایجاد انگیزه و امید در آن ها ستودنی است.

بدیهی است بداهه پردازی برای هدایت آن ها می‌تواند موجب مهارت و اعتماد به نفس در این بازیگران جوان شود اما ریسک بزرگی است که کارگردان آن را پذیرفته است و کارگردان با شناخت کامل از این که چه می‌خواهد بگوید و چه درونمایه‌ی اجتماعی را به چالش کشیده است، دوم این که با چه تکنیک و عناصری بگوید که از طریق تصویرسازی و ترکیب بندی قابل قبول و با هدایت بازیگران جوان آن را انجام داده است و اما این که تا چه اندازه از عناصر زیبایی شناسانه در اتصال رخدادهای نمایشی و موسیقیایی موفق بوده است باید گفت کاملاً قابل احترام و به طور نسبی موفق است.

امیدواریم شاهد اجراهای موفق تر گروه باشیم.»

انتهای پیام/