عسل درمانی

عسل، ماده ی غذایی بسیار غنی و انرژی بخشی است.

عسل درمانی

به گزارش مملکت آنلاین، عسل، ماده ی غذایی بسیار غنی و انرژی بخشی است که حدود ۸۰  درصد، از قندهای ساده یا مونوساکاریدها ساخته شده و هر ۱۰۰ گرم آن ، ۳۲۰ کالری ایجاد می کند. این مونو ساکاریدها، به سرعت جذب می شوند و اثر انرژی بخشی خود را آشکار می کنند. گفتنی است، علاوه بر اثر کالری زایی، عسل دارای ویتامین های متعددی از قبیل تیامین، ریبوفلاوین، اسیدنیکوتینک، اسید اسکوربیک، پیریدوکسین و ویتامین K است.

خواص فیزیکی عسل، اثر ضد باکتریایی دارد و از زمان های قدیم ،انسان ها از خاصیت ضد میکروبی عسل، سود جسته و آن را در درمان ناراحتی های پوستی، از قبیل زخم ها و سوختگی ها به کار برده اند و یکی از بهترین پانسمان ها محسوب می شود. همچنین، عسل را در درمان بیماری های دستگاه تنفسی و عفونت های ناحیه ی حلق به کار می برند و خاصیت ضد باکتریایی آن، موجب اثربخشی عسل می شود و خاصیت ضد التهابی آن نیز، مشاهده شده است که به هیگروسکوپیک بودن آن، نسبت داده شده است.

عسل، علاوه براین که یک غذای کامل است، یک اکسیر پر انرژی نیز، می باشد. به طوری که سالیان سال، به عنوان دارو برای درمان بیماری ها مورد استفاده قرارگرفته است. مصرف عسل، در عرض چند دقیقه به شخص نیرو می دهد وتحمل بافتی  و قدرت ترمیم آن را افزایش می دهد؛ بنابراین، ورزشکاران باید عسل مصرف کنند.

بنا به تحقیقات به عمل آمده، عسل حاوی ۸۰ ماده مفید برای انسان می باشد. لازم به ذکر است، در دنیا هیچ ماده غذایی به اندازه ی آن نیروی کهربایی ندارد.

ابو علی سینا، درکتاب قانون، دهها نسخه بر پایه ی عسل وموم ذکر نموده است. او، می نویسد مصرف متـناوب عسل درهنگام زیاد شدن بلغم ، بدن را تقویت، نیرو را زیاد و اشتها را بازمی کند؛ به عقیده وی، عسل جوانی را جاودان می سازد وحافظه را نیرو بخشیده و گذشته را در خاطر زنده می کند، اندیشه را پاک، زبان را می گشاید و درد را ریشه کن می کند .

در کتب پزشکی آمده است، عسل در روغن مالی زخم های چرکی، برای درمان بسیار مفید بوده و با مرهم گذاری، تاریکی دید را کاهش داده و بهترین درمان اختلالات دهان است و در زیاد شدن ادرار مؤثر است، دردهای شکم و سرفه را کاهش می دهد، گزیدگی مار، دردهای دستگاه تنفس وهر درد مفصلی را تسکین می دهد، خستگی عمومی و احساس سرما را رفع ومقاومت بدن را افزایش می دهد.

گفتنی است، عسل به عنوان دارو، هیچ اثر سوء، عارضه یا بیماری را به دنبال ندارد؛ مگر آن که فقط حساسیت های محدودی را به وجود بیاورد. بنا براین، در حالت آلرژی، امراض عفونی، سل، امراض روانی، بیماری های کبد و معده  امراض غدد فوق کلیه، نارسایی قلب و عروق، ناراحتی های عصبی، امراض خونی و ضعف شدید، باید از تجویز زهر زنبور عسل خودداری کرد.

چگونگی اثر بخشی عسل در مقابله با عفونت ها:

هزاران سال است که از مخلوط بزاق زنبور و شهد گل که عسل نام دارد، به عنوان دارویی برای درمان زخم ها استفاده می‌ شود . آزمایش هایی که در سال های اخیر انجام گرفته است، بیانگر آن است که عسل، در درمان عفونت های برجای مانده از عمل سزارین و سوختگی های از آنتی بیوتیک های مرسوم، کارآمدتر عمل می‌کند. این ماده ی شیرین، با طیف وسیعی از میکروب های خطرناک از جملهSalmonella ،E.coli و    Helicobacter به خوبی مبارزه می کند.

عسل، روی باکتری‌های مقاوم به آنتی بیوتیک، از جمله «ابر میکروبی» به نام MRSA  نیز، موثر است و بر خلاف بیشتر آنتی بیوتیک ها، به نحو چشمگیری سبب پیشرفت بهبودی زخم‌ها می‌شود. هنوز به درستی نمی‌دانیم عسل چگونه این آثار را بر جای می‌گذارد، اما محققان اعتقاد دارند، توان بهبود زخم‌ها و مقابله با میکروب‌های مقاوم به آنتی بیوتیک‌ که در این ماده ی بی‌نظیر وجود دارد، ممکن است روزی عسل را از نوعی درمان جایگزین به یک شیوه ی درمانی اساسی در پزشکی تبدیل کند. رمز و راز این توانایی‌ها را باید در شیوه ی تهیه عسل جست و جو کرد.

زنبورهای کارگر، طی بهار و تابستان، شهد جمع آوری می کنند و هنگامی که به کندو باز می گردند، آن‌ را از معده به دهان می آورند و در دهان دستیاران خود می‌گذارند. آن ها، شهد را به درون حفره های شانه خالی می کنند و با بال‌هایشان، آن قدر آن را باد می‌زنند که بیشتر آب موجود در شهد تبخیر شود. در همین زمان، بزاق سرشار از آنزیم‌ زنبورها، ساکاروز را به گلوکز و فروکتوز تبدیل می کند که به آب باقیمانده در شهد، پیوند می‌شوند. به این ترتیب، بیابانی بر جای می ماند که باکتری‌ها نمی‌توانند در آن زنده بمانند. البته، حین رسیدن عسل، فرصت زیادی برای تهاجم عوامل بیماری زا وجود دارد. اما، آنزیمی به نام گلوکز اکسیداز، این فرصت را از آن ها می‌گیرد. این آنزیم، با تبدیل کردن گلوکز به اسید گلوکونیک، فرآورده ی تلاش زنبورها را اسیدی و آن را برای بیشتر باکتری ها، نامطلوب می سازد .

اغلب افراد عقیده دارند، اسیدی بودن، تنها سلاح عسل در برابر باکتری‌هاست. اما، مطالعات نشان داده اند تقریبا همه ی عسل ها، سلاحی سری به نام پراکسید هیدروژن دارند که حتی اگر رقیق شوند، آن ها را برای میکروب‌ها مرگبار می‌سازد. این ماده، زمانی در بیمارستان‌ها به عنوان ضدعفونی کننده مصرف می‌شد. از تجزیه ی این ماده، رادیکال های آزاد تشکیل می شوند که باکتری ها را از بین می برند. چون این واکنش ها خیلی سریع رخ می دهد، پراکسید هیدروژن را باید در غلظت های بالا بر زخم‌ها استعمال کرد. البته ، این ماده، در این غلظت ها به بافت سالم آسیب  می رساند.

در عسل، پراکسید هیدروژن، به کمک آنزیم گلوکز اکسیداز تولید می‌شود. اما، میزان آن، هزار بار کمتر از مقداری است که در گذشته روی زخم ها استعمال می‌شد؛ در نتیجه، گذاشتن عسل روی زخم ها، ضمن جلوگیری از تهاجم و تخریب میکروب‌ها، با آسیب بافتی همراه نیست. علاوه بر این، همین طور که پراکسید هیدروژن تجزیه می شود، گلوکز اکسیداز با تسهیل ساختن آن از گلوکز، پیوسته آن را جایگزین می‌کند. جالب است بدانید، به دلایل ناشناخته، وقتی عسل رقیق می شود، فعالیت این آنزیم افزایش می‌یابد؛ به همین دلیل، عسل، حتی وقتی ۷ تا ۱۴ برابر رقیق شود، می تواند از رشد باکتری هایی مانند MRSA جلوگیری کند. خلاصه، زمانی که عسل روی زخم قرار می گیرد و در اثر تراوش پلاسما از زخم، رقیق می شود، در مبارزه با میکروب ها پرتوانتر شود .

یکی دیگر از خصوصیات جالب عسل که آن را از داروهای ضد باکتری مرسوم مجزا می‌سازد، تقویت بهبود یافتن زخم هاست. داروها ی ضد باکتری علاوه بر نابودی باکتری‌ها به سلول‌های انسان نیز، آسیب می‌رسانند. از طرف دیگر، آن ها فقط با مهار کردن رشد میکروب‌ها، به بهبودی زخم‌ها کمک می‌کنند. اما عسل، به طور مستقیم در بهبودی زخم‌ها دخالت می‌کند. عسل، محیط ویژه ای  را می آفریند که برای رشد بافت، مناسب است و در عین حال، بامیکروب‌ها نیز مبارزه می‌کند. به علاوه، رطوبت عسل از درد وتخریب سلول ها، حین تعویض پانسمان های خشک شده، جلوگیری می کند .

عسل، دست کم بخشی از توان ترمیمی خود را مدیون پراکسید هیدروژن است. این ماده، رشد رگ‌های خونی را تحریک می‌‌کند. این رگ ها، اکسیژن، مواد غذایی و سلول‌هایی به نام فیبروپلاست ( که بافت پیوندی جدیدی را می‌سازند) را به موضع زخم هدایت می‌کنند. به علاوه، ترکیب ناشناخته ای دسته ای از سلول‌های ایمنی، به نام منو سیت را فعال می‌کند. این سلول ها، عامل رشدی را آزاد می‌کنند که سلول‌های پوششی را تحریک می‌کنند تا تقسیم شوند و زخم را ببندند. منوسیت‌ها، به نوع دیگری از سلول‌های ایمنی به نام ماکروفاژ نیز تبدیل می‌‌شوند. این سلول ها، میکروبها و سلول های مرده را می بلعند و آن ها را هضم می کنند .

عسل، در بهبود یافتن زخم معده نیز، موثر است. یک قاشق چای خوری عسل طبیعی در معده خالی، میتواند مانع رشد باکتری خطرناکی به نام Helicubacter شود که سبب اغلب زخم‌‌های معده می‌شود. عسل، باکتری‌ مقاوم به آنتی بیوتیکی را که موجب عفونت ریوی در بیماران مبتلا به فیبروز سیستیک می شود، Burkholderia cepacia ، در محیط کشت از پا در آورده است.

به هر حال، همه ی عسل ها از خواصی که برشمرده شد، به یک اندازه بهره‌مند نیستند. شهد بعضی گل‌ها مقدار زیادی کاتالاز دارد.  این آنزیم، پراکسید هیدروژن را تخریب می‌کند. بعضی شهدها، گلوکز اکسید از را به گرما و نور حساس می‌کنند. با وجود این، توان ضد میکروبی بعضی عسل ها حتی با جوشاندن آن ها از بین نمی‌رود. از این رو به نظر می رسد، عسل علاوه بر مولکول هایی که تاکنون شناخته شده است، مواد ضد میکروب دیگری دارد که به دما مقاوم ا ند.

از زمان مصریان باستان، عسل برای درمان زخم‌ استفاده می‌شده است و به نظر می‌رسد که باکتری‌ها هنوز توان مقابله با مواد ضد میکروب آن را پیدا نکرده‌اند. از این رو، تلاش برای شناخت کامل تر این ماده ، ما را در مقابله به ابر باکترها  که به آنتی بیوتیک‌های مرسوم مقاوم شده‌اند، یاری خواهد رساند. به هر حال، این ماده ی دارویی را همانند سایر داروها، باید با مشورت متخصصان استفاده کرد؛ زیرا، دانه‌های گرده موجود در عسل طبیعی، می‌تواند موجب عفونت شوند. خوشبختانه، گرده‌ها را با پرتو گاما، می‌توان از بین برد، بدون آن که به خواص دارویی عسل آسیبی برسد. امید است با تلاش‌های محققان، راه برای یک شیوه درمانی جدید یعنی «عسل درمانی» هموار شود.

انتهای پیام/

نویسنده: دکترفرزین غریب؛ دکترای سنگ درمانی در آیورودا و طب مکمل

ارسال نظر