به گزارش مملکت آنلاین، خانواده زیباترین جلوه الهی، پایدارترین مجموعه نظام هستی و کهن ترین و ماناترین نهاد بشری است ،نهاد پاکی که تمام کمالات این جهانی و آن جهانی انسان از آن برمیخیزد.
خداوند در سوره «ذاریات» میفرماید: «و مِن کلِّ شیءٍ خلقنا زوجین لعّلکم تذَکَّرون؛ از هر چیزی به صورت زوح و جفت آفریدیم. باشد که یاد کنید و پند گیرید.»
دست قدرت و حکمت الهی، تمام اجزای جهان را به صورت جفت و عاشق یکدیگر آفریده است؛ به گونه‌ای که هر جزء از اجزای هستی، خواهان جفت خویش است.
خدای رحمان همانگونه که میان کاه و کهربا جاذبه ای نهاده تا به وصال هم برسند، میان زن و مرد نیز کشش و علاقه ای نهاده تا از اتّحاد آن دو، هستی بقا یابد و سوی کمال سیر نماید.
نظام هستی همواره در حال کشش و کوشش است. از والاترین کششهای نظام هستی که خود رقم زننده بالاترین کوشش هاست، میل و کشش به همسرگزینی و تشکیل خانواده است.
این گرایش غریزی، در ذات انسان نیز نهفته است که خود جلوه ای زیبا از «عشق وصال» در نهاد پاک آدمی است.
خانواده کهن ترین و ماناترین نهاد بشری است:
نهاد خانواده، کهن ترین و ریشه ای ترین نهاد بشری است؛ زیرا زندگی خانوادگی همزاد آدمی است و زندگی بشر با آن، بقا می یابد. آدمی در خانواده چشم به هستی می گشاید، در آن رشد میکند و با آن به کمال میرسد.
نهاد خانواده، همچنین ماندگارترین و ابدی ترین نهاد بشری است؛ زیرا زندگی خانوادگی در سیر تکاملی خویشتن میتواند پس از زندگی این جهانی در بهشت برین نیز ادامه یابد، طبق آیات ۲۳ و ۲۴ سورة «رعد»:
«جَنَّاتُ عَدْنٍ یَدْخُلُونَهَا وَمَنْ صَلَحَ مِنْ آبَائِهِمْ وَأَزْوَاجِهِمْ وَذُرِّیَّاتِهِمْ وَالْمَلَائِکَةُ یَدْخُلُونَ عَلَیْهِمْ مِنْ کُلِّ بَابٍ. سَلَامٌ عَلَیْکُمْ بِمَا صَبَرْتُمْ فَنِعْمَ عُقْبَى الدَّارِ؛
هم خودشان و هم کسانی از پدران و مادران و همسران و فرزندانشان که نیکوکارند، وارد بهشت های جاودان میگردند و فرشتگان از هر دری {با سلام و خوش آمدگویی}به آنان وارد میشوند و میگویند: «سلام بر شما به خاطر صبرورزی و بردباریتان.» پس این فرجام، چه نیک سرانجامی است.»
اگر پیوند انسانها در مجموعه خانواده، پیوندی ایمانی باشد، محدود به این جهان نخواهد بود و در جهان باقی و بهشت سرمدی نیز ادامه خواهد یافت. افراد یک خانواده ایمانی در بهشت نیز میتوانند در کنار هم باشند و از انس با یکدیگر لذّت ببرند.
تمایل فطری آدمی به زندگی خانوادگی، منحصر به این جهان نیست؛ بلکه آدمی تمایل دارد تا در زندگی آن جهان خویش نیز به صورت خانوادگی زیست کند. پیامبر اعظم(ص) از این گرایش فطری انسان و تمنّای جهانی او در رستاخیز چنین خبر میدهند:
«هنگامی که انسان وارد بهشت میشود، سراغ پدر و مادر و همسر و فرزندانش را میگیرد. به او میگویند: آنان به مرتبه و مقام تو نرسیده اند. گوید: پروردگارا! من برای خود و آنان عمل کردم. پس فرمان داده میشود که آنان را به او ملحق کنند.۱»
بدین سان خانواده زیباترین جلوه الهی، پایدارترین مجموعه نظام هستی و کهن ترین و ماناترین نهاد بشری است، نهاد پاکی که تمام کمالات این جهانی و آن جهانی انسان از آن برمیخیزد.۲
پی نوشتها:
۱. طیرانی، المعجم الکبر، ح ۱۱، ص ۳۴۹؛ سیوطی، الدررالمنثور فی التفسیر بالمأثور، ج ۶، ص ۱۱۹؛ متقی هندی، کنزالعمّال، ج ۱۴، ص ۴۷۸؛
۲. ر.ک دلشاد تهرانی، مصطفی، سیرة نبوی، دفتر چهارم، (سیرة خانوادگی)، صص ۲۱-۲۶.
انتهای پیام/