اوج گرفتن خرید تلویزیون‌های لامپی دهه ۷۰ بدلیل نابودی قدرت خرید مردم
نابودی قدرت خرید مردم باعث شده مردم به خرید تلویزیون‌های دهه ۷۰ روی بیاورند
به گزارش مملکت آنلاین، اقتصاد۲۴ نوشت: تصاویر انباری ۱۰هزارتایی از تلویزیون‌های ۱۴ و ۲۱اینچی دوو در قلب پایتخت این سوال را به ذهن متبادر میکند که کدام مرجع قانونی اجازه ورود این حجم از تلویزیون را آن هم به صورت قانونی به کشور داده است؟
چند توئیت از احسان فدایی، فعال صنعت لوازم خانگی، بهانه‌ای شد تا برای سنجش صحت و سقم خبری که مطرح کرده بود، گشتی در بازار صوت و تصویر پایتخت بزنیم.
از نشانه‌ها و اطلاعات تماس، پای ما به فروشگاهی باز شد که در قلب پایتخت در عصر کوانتوم، تلویزیون‌هایی با تکنولوژی دهه۷۰ را میفروشد آن هم با قیمتی رویایی! قیمتی که به یک میلیون تومان هم نمیرسد(طبق تبلیغ فروشنده، قیمتی معادل یک سشوار) و متقاضیان آن هزار تا هزار تا از آن میبرند تا در بازار رکودزده لوازم خانگی؛ مشتریان را به تور بیندازند.
دور نرویم، قیمتش ۵۹۰هزار تومان ناقابل است، تلویزیون ۱۴اینچی اش را میگویم؛ آن هم به اصرار فروشنده «دوو» کره‌ای اصل.
«این تلویزیون‌ها «دوو» کره جنوبی است و ۱۰هزار تا هم از هر کدامش موجود است؛ فقط اگر نخرید شاید تا چند روز آینده تمام شود.» این صحبت‌های فروشنده تلویزیون است و آدرس مغازه اش را داد که اگر متولیان امر بیدار شوند، خواهند دید این انبار در همین نزدیکی‌هاست.
فروشنده میگوید: «قیمت تلویزیون دوو ۱۴اینچ را به صورت تک ۵۹۰هزار تومان گذاشته‌ام و ۲۱اینچی‌اش را ۹۹۰هزار تومان. اصل کره‌اند و کنترل و آنتن و تمام تجهیزات آن هم اصل است. خیالتان راحت باشد اگر مشکلی داشتند تا یک ماه هم امکان تعویض دارد.»
این فروشنده میگوید: «اگر بخواهید میتوانم انبار را هم نشان‌تان بدهم سوله‌ای در منطقه شورآباد. ۲۹ و ۳۲اینچی‌اش را هم در تعداد بالا سفارش داده‌ام و در روز‌های آینده خواهد آمد. همه کالا‌ها شماره سریال دارد و به طور رسمی وارد شده است؛ کالای خارجی که مثل لوازم خانگی داخلی نیست که زود خراب شود؛ خیالتان راحت باشد تا ۱۰سال آینده برایتان کار میکند.»
از مغازه خارج می‌شوم؛ چقدر سوال در ذهنم است! فروشنده دل رحمی بود و انصاف داشت، واقعا قیمت‌های مناسبی را برای خریداران در نظر گرفته بود آنهم در شرایطی که خط فقر از قد و قواره خیلی از مردم بالا زده؛ اما...
اما در روز‌هایی که سر واردات هر چیزی دعواست و شعار «حمایت از تولید داخل» آن هم به طور ویژه از لوازم خانگی داخلی داده میشود، این حجم از تلویزیون از کجا وارد شده است؟ کدام سازمان متولی اجازه واردات آن را داده است؟ ارز آن از کجا تامین شده؟ آیا بر فروش آن در فروشگاه نظارتی هم شده؟ مردم در کجای خط فقر ۱۸میلیونی‌اند که حاضرند تلویزیون قرن اتم را بخرند به شرطی که ارزان باشد؟ و هزاران سوال دیگر که آن را اینجا کوتاه میکنیم تا سناریو‌های دیگر را در نظر بگیریم.
اگر این تلویزیون‌ها اصل کره است تاکنون کجا بوده‌اند تا خود را به قلب تهران برسانند؟ در روز‌های ممنوعیت واردات لوازم خانگی، چه کسی اجازه واردات این حجم از تلویزیون به اصطلاح «دوو» را داده است؟
کسی که این محصولات را میفروشد به هیچ وجه منبع واردات خود را اعلام نمیکند، ولی نکته مهمتر این است که با تاکید میگوید تمام محصولات کدرهگیری دارد و عوارض گمرکی پرداخت کرده است، گمرک بر چه اساسی در این شرایطی که در کشور، تولیدکنندگان به شدت برای فروش محصول خود تلاش میکنند و بازار را رکودی بی‌سابقه فراگرفته و تولیدکننده تمام سرمایه درگردش خود را درگیر واردات تکنولوژی و قالب‌های جدید میکند که محصول به روزتر تولید کند مجوز ورود این حجم از تلویزیون را میدهد و نکته جالبتر این است که واردکننده به این تاکید میکند که «من با این شرایطی که بازار استقبال میکند تلویزیون‌های ۲۹ و ۳۲اینچی لامپی را هم به لیست فروشم اضافه میکنم.»
اینکه محصول ارزان به دست مردم برسد جای بسی تقدیر و تشکر دارد، ولی چرا یک محصول با تکنولوژی بسیار قدیمی باید وارد شود؟ مورد عجیب‌تر اینکه این فروشگاه نه در بانه است و نه زیرپله ای، بلکه فروشگاهی معتبر در قلب پایتخت است که این ابهام را به ذهن متبادر میکند که اگر به واسطه نور چشمی وارد شده آیا نظارتی هم در بازار نیست؟
سوال ما از دستگاه‌های متولی امر این است که آیا؛ ۱.اینقدر قدرت خرید مردم کاهش پیدا کرده که به سراغ لوازم خانگی‌های قدیمی آنهم مدلی منسوخ شده در دنیا بروند؟ ۲.وقتی اینگونه محصولات به صورت رسمی وارد کشور میشود توانی برای رقابت کالا‌های ایرانی باقی خواهد ماند؟ البته منظور مسئولانی است که شعار حمایت از تولید ملی میدهند، وقتی میتوانیم نیازمان را به این محصولات ارزان تامین کنیم، چه نیازی به کالای وطنی؟
انتهای پیام/