آقایان مسوول! مردم از قافله نجات جان بازماندند حداقل در حفظ نان شان کمک کنید

به گزارش مملکت آنلاین، تورم و گرانی های بی‌امان کالاهای مصرفی از دو سال پیش و به‌خصوص از سال ۹۹ با آمدن ویروس منحوس کرونا به اوج خود رسید، و تمانی مردم اللخصوص قشر متوسط و ضعیف جامعه را به یکباره به زیر خط فقر کشاند قیمت ها آنچنان صعودی بالا رفت که مجال نفس کشیدن را از مردم گرفت به طوریکه قیمت کالاهای اساسی و مواد غذایی به‌صورت ساعتی افزایش یافت و تأثیرات منفی در زندگی مردم گذاشت.

آمارهای رسمی حاکی از این است که تورم سه سال پایانی دهه ۹۰، معیشت خانوارها به ویژه دهک‌های پایین درآمدی را به شدت تحت تأثیر قرار داده‌است. از ابتدای سال ۱۳۹۷ میانگین هزینه زندگی پایین‌ترین دهک درآمدی ۲.۵ برابر شده‌است و این گروه بازندگان اصلی شرایط کنونی اقتصاد ایران هستند.

بر اساس آمارهای رسمی، تورم ماهانه در بهمن ماه سال 99 پس از سه ماه کاهش دوباره صعودی شد و به 2.5 درصد رسید. همچنین متوسط تورم ماهانه از ابتدای سال به بیش از 3.5 درصد رسیده‌است. این میزان بالاترین میانگین تورم ماهانه ثبت شده در سال‌های دهه 90 است که نشان از التهاب گسترده و بی‌سابقه اقتصاد ایران دارد. پیش از این نیز سال 97 با متوسط تورم ماهانه 3.3 درصدی بالاترین میزان را ثبت کرده‌بود.

همچنین تورم نقطه‌به‌نقطه در این ماه به 48.2 درصد رسید. به بیان دیگر هزینه خانوار در بهمن ماه سال گذشته نسبت به سالهایقبل بیش از 48 درصد افزایش یافت. این در حالی است که تورم نقطه‌‌به‌نقطه در فروردین 99 به زیر 20 درصد رسیده‌بود. با این وجود بالاترین تورم نقطه‌‌به‌نقطه در 19 ماه گذشته ثبت شد و سال 99 بالاترین تورم را در چند سال گذشته داشتیم. و آنطور که مشاهده می شود این تورم در سال 1400 نیز همچنان با ماست و هر روز خبر افزایش قیمت چیزی به گوشمان می رسد از جمله تعرفه پزشکان، گوشت، مرغ، کرایه ها و .....

مسئله مهم آسیب‌پذیری بالای خانوارهای کم‌درآمد در شرایط تورمی است. بر اساس آمار موجود متوسط هزینه پایین‌ترین دهک درآمدی از سال 97 بیش از 2.5 برابر شده‌است. از سوی دیگر متوسط هزینه بالاترین دهک درآمدی در این مدت 2.8 برابر شده‌است.

تنها قشری که این تورم گریبانشان را میگیرد و روز به روز ناتوان تر می کند قشر ضعیف جامعه است چراکه خانوارهای ثروتمند معمولاً دارایی‌هایی همچون ملک و خودرو دارند که بیش از تورم رشد می‌کند. اما خانوارهای آسیب‌پذیر معمولاً حقوق‌بگیر و روزمزد هستند که درآمد آن‌ها افزایش قابل توجهی در شرایطی تورمی ندارد. و هر روز بیشتر از روز قبل شرمنده خانواده هستند.

افزایش تورم بیشترین تاثیر را بر زندگی گروه های کم درآمد جامعه و مردم استانهای محروم کشور گذاشته است. تورم فزاینده هر روز گروه های بیشتری را به سوی لایه های پائین جامعه می راند و زندگی را بر اکثریت مردم کشور ما سخت تر می کند.

کارگران از جمله گروه های اجتماعی هستند که از رشد تورم به شدت آسیب دیده اند. وضعیت زندگی کارگران به مرز فاجعه باری رسیده است. کارگران اخراجی و بیکار در وضعیت فوق العاده فلاکت باری به سر می برند. زندگی معلمان و کارمندان بخش دولتی و خصوصی بر اثر رشد تورم به فقر و فلاکت بیشتری کشیده شده است. تورم جیب کارگران، زحمتکشان، معلمان و کارمندان را خالی و جیب تجار، دلالان و رانت خواران را پر می کند و به تمرکز عظیم فقر در پائین و انباشت ثروت در بالا منجر می گردد. با گسترش فقر و بیکاری لایه های میانی جامعه تجزیه شده و بخش قابل توجهی از آن به جانب لایه های پائین جامعه رانده می شوند. بدین ترتیب جامعه ما روزبروز فقیرتر می شود.

شوک گرانی کالاها چنان غیرقابل‌باور است که اصطلاحاً باید گفت اقتصاد از دست مسئولان در رفته و شکاف دستمزدها با هزینه معیشت و اختلاف میان درآمدهای دهک اول و آخر جامعه در سطح استان طی این چندماهه اخیر عمیق‌تر شده و افزایشی چشم‌گیر داشته است.

در سال ۱۳۹۹، سطح مصرف خانواده‌های ایرانی که پیش از آن هم زیر فشار رکود و تورم کاهش یافته بود، به دلیل شیوع همه‌گیری کرونا سقوط تازه‌ای را تجربه کرد. کاهش مصرف خانوارهایی که به دلیل کرونا درآمد خود را از دست دادند، روی گرداندن مصرف‌کنندگان از بخش‌های خدماتی (مراکز تفریحی و آموزشی و ورزشی، رستوران‌ها و...) و افزایش پس‌انداز احتیاطی به‌ویژه در بخش کم‌ و بیش مرفه طبقه متوسط به دلیل ترس از آینده، همه و همه به رکود دامن زدند. در همان حال دستیابی به بازارهای صادراتی ایران نیز، به دلیل سقوط قدرت خرید در کشورهای طرف معامله ایران و نیز موانع ناشی از شیوع کرونا، دشوارتر شد.

سقوط مصرف، شمار زیادی از واحدهای تولیدی را به ورشکستگی کشاند و یا شکنندگی آنها را شدت بخشید، از عرصه‌هایی مثل تولید و توزیع غذاهای آماده گرفته تا مراکز مربوط به گردشگری و زیارت، حمل ونقل عمومی، تولید و توزیع پوشاک و کفش و آجیل و شیرینی، و نیز کسب‌وکارهایی چون صنایع دستی، آرایشگاه ها.

کشور های بسیاری در جهان، هم در دنیای پیشرفته و هم در مناطق در حال توسعه، به دلیل کرونا با دشواری‌های اقتصادی شدید روبه‌رو شدند و در برابر گزینه دشوار «جان یا نان» قرار گرفتند. شمار فراوانی از آنها ملاحظات بهداشتی را در درجه اول اهمیت قرار دادند و سقوط تولید ناخالص داخلی را، حتی در ابعادی چشمگیر، با هدف حفاظت از شهروندان خود در برابر ویروس پذیرفتند. شمار دیگری از کشورها، به دلیل محدودیت‌های گوناگون، هم در نجات «جان» از قافله باز ماندند و هم در حفظ «نان»؛ ایران به گروه دوم تعلق دارد.

با اینکه مسئولان ادعا دارند بر قیمت کالاها در بازار نظارت می‌شود اما به نظر می‌رسد تولیدکننده فرایند قیمت‌گذاری را خود به دست گرفته و با افزایش قیمت‌ها، توان و مقاومت اقشار متوسط و ضعیف جامعه را هدف گرفته و سفره آنان را هر روز بیش از روز قبل کوچک‌تر کرده است. و عملا هیچ نظارتی به چشم نمی خورد . برای مثال اگر دارویی از داروخانه تهیه کنی با چندین قیمت مختلف روبرو می شوی و هزینه ای که پرداخت میکنیم هیچ ربطی به قیمت روی دارو ندارد.

ناگفته نماند که افزایش قیمت‌ها و تورم در حالی در سال های اخیر به خصوص در سالی که گذشت اتفاق افتاده است که مسئولان آن را ناشی از افزایش قیمت ارز و دلار می‌دانند. و ادعا دارند نظارت کامل بر بازار و قیمت ها وجود دارد ولی همچنان مردم در آتش گرانی‌های ساعتی می‌سوزند و اگر هر چه سریع‌تر در این زمینه اقدام نشود تبعات جبران‌ناپذیری در انتظار ما خواهد بود.

این روزها در خیابان و بازار و در دورهمی های ساده بحث گرانی و ناتواتی از هزینه های زندگی صدای مردم را درآورده و مسئولان نیز جامعه را در گرداب گرانی و تورم و مشکلات به حال خود رها کرده‌اند که اگر فکری نکنند با تورم و افزایش قیمت کالاها شکاف طبقاتی نیز بیش‌ازپیش خواهد شد و به‌وضوح مردم فقیر ما فقیرتر خواهند شد.

هرچند در این میان مردم با وحود محدودیت های چندباره و تعطیلی بیشتر مشاغل و قطع شدن منبع درآمدشان،همچنان به بازگشت ثبات به بازار و کم شدن تورم امیدوار هستند و انتظار دارند مسئولان بتوانند با کنترل و نظارت بر قیمت‌ها و مقابله با گران‌فروشی و احتکار و قاچاق کالاها شرایط زندگی را بهبود ببخشند و امید دوباره را در دل مردم زنده کنند.

انتهای پیام/