بیکاری، تحصیلات، تورم مشکلاتی که تمامی ندارند

به گزارش خبرنگار اجتماعی مملکت آنلاین، در بحث بیکاری ابتدا باید نگاهی واقع‌بینانه نسبت به مفهوم بیکاری داشته باشیم، اینکه هفته‌ای چند ساعت کار به عنوان شغل تعریف می‌شود نشان از دورنمایی غیرواقعی از این معضل بسیار با اهمیت دارد؛ در حالیکه با پرداختن به این مفهوم زنجیره‌ای دومینو وار از آسیب‌های اجتماعی قابل حل است. نکته قابل توجه دیگر آمار و ارقام بیکاری است هر سال اماری ارائه می شود ولی فایده ای برای جوانان بیکار جامعه ندارد.

مرکز آمار ایران تیرماه سال جاری گزارش داده بود، با وجود این که از بهار ۹۸ تا فصل مشابه سال ۹۹، تقریبا ۱.۵ میلیون شغل در کشور از بین رفته، اما نرخ بیکاری ۱.۱ درصد کاهش یافته و به ۹.۸ درصد رسیده است.

در این میان ارزیابی صندوق بین‌المللی پول نیز نشان می‌دهد نرخ بیکاری ایران در سال گذشته ۱۳.۶ درصد بوده و امسال به ۱۶.۳ درصد خواهد رسید.

مرکز آمار ایران هم مهرماه امسال گزارش داده بود که جمعیت شاغل ١٥ ساله و بیشتر در تابستان امسال ٢٣ میلیون و ٥٤٢ هزار نفر بوده که نسبت به فصل مشابه سال قبل تقریباً یک میلیون و دویست و ده هزار نفر کاهش داشته است.

مقام‌های دولت ایران در ماه‌های گزارش‌های متعددی درباره تاثیر بحران شیوع کرونا بر افزایش نرخ بیکاری در ایران ارائه داده‌اند.

در آخرین اظهارنظر، عیسی منصوری، معاون اشتغال وزارت کار گفت در جریان بحران کرونا تا مهرماه امسال ۶ میلیون نفر از نظر شغلی آسیب دیده‌اند و یک و نیم میلیون نفر نیز از کار بیکار شدند.

به گفته این مقام دولتی از این تعداد بیش از ۱۵۵ هزار نفر نتوانسته‌اند «دوباره شاغل بشوند».

بیکاری از مهمترین مشکلاتی است که توازن و تعادل جامعه را بر هم می‌ریزند و باعث به وجود آمدن بحران‌های متعدد در عرصه‌های اجتماعی، اقتصادی، روانی و خانوادگی می‌شود.

می توان گفت بیکاری دلیل اصلی معضلات وناهنجاری‌های‌ اجتماعی است و حل آن بسیاری از مشکلات اجتماعی، روانی، اقتصادی جامعه را برطرف می‌کند.

معضل بیکاری اکنون به یکی از اصلی‌ترین مشکلات جوانان و خانواده‌های آنان بدل شده است و روز به‌روز بر شدت آن افزوده و نا امیدی ناشی از این مسئله در دل جوانان جامعه جوانه میزند.

کاهش روابط اجتماعی و سست شدن پیوند فرد با پیکره اجتماع از دیگر آثار سوء بیکاری است. اجتماعی که در آن بیکاری ریشه دوانیده است، مشکلات زیادی به خود خواهد دید و شاهد آثار مخرب فراوانی در جامعه و خانواده ها خواهد بود.

بدیهی است که اولین تاثیر بیکاری، کاهش درآمد است و کاهش درآمد نه فقط یک فرد و یک خانواده، بلکه کل جامعه را تحت تاثیر قرار می‌دهد. زیرا با شروع بیکاری و بی پولی و فقر مشاغل کاذب و مشکلات زیادی از جمله فساد و بزهکاری افزایش خواهد داشت.

کاهش توسعه اقتصادی و کاهش رفاه اجتماعی از دیگر تبعات سوء بیکاری در عرصه‌ی اجتماع است و اقشار فقیر که نیازمند کمک‌رسانی از سوی نهادهای حمایتی هستند بیش از گذشته در تنگنا قرار می‌گیرند

جوانانی که اگر فرصت‌ها و تسهیلات مناسبی برای آنها مهیا شود، می‌توانند به تنهایی کارآفرینانی موفق باشند ومشکل بیشتر آنه نبود امکانات و فرصت و سرمایه مورد نیاز است. جوانانی که با هزاران امید و آرزو تحصیلات خود را به پایان رسنده اند ولی بازار کاری برلیشان فراهم نیست و با تورم و افزایش گرانی و بیکاری مفرط هیچ امیدی به آینده خود ندارند.

اگر پای درد و دل های جوانان در این باره بنشینیم متوجه می شویم که جوان امروزی از این نظر که این همه درس خوانده‌اند و برای ادامه تحصیل سرمایه کردند، اکنون بعد از چندین سال زحمت بی وقفه صرفا در جهت محقق ساختن اهداف خود ناچار به تحمل بیکاری و یا اشتغال در زمینه‌هایی که مربوط به رشته تحصیلی آنان یا در شان یک جوان تحصیل کرده در جامعه نمی‌باشد.

بیکاری و نبود امنیت شغلی، عمده‌ترین مشکل جوانان جامعه است و مشکل دیگر امنیت شغلی است، یعنی اینکه جوان نباید هر لحظه نگران اخراج خود از محل کار و یا از دست دادن درآمد و دستمزد باشد که این دو مشکل سبب افزایش استرس و فشار روانی جوانان شده است.

مشکل دیگر جوانان نادرست بودن اصول پذیرش به کار است به عنوان مثال امروز وقتی جوان های ما از دانشگاه‌ها فارغ التحصیل شده و یا از خدمت سربازی باز می‌گردند، از آنها سابقه کار می‌خواهند؛ در حالی که جوان باید کاری را شروع کند تا صاحب سابقه و تجربه شود.

متأسفانه از جوانان دارای فکر و ایده‌های نو و تحول آفرین چندان حمایت نمی‌شود و بانک‌ها به ندرت تسهیلات یا وام‌های کارآمد و با کارمزد کم را در اختیار استارت آپ‌ها و شرکت‌های جوان و دانش بنیان قرار می‌دهند.

یکی از علل اصلی مشکل بیکاری جوانان تحصیل‌کرده کمبود مهارت‌های عملی در آنها است و جوانان ما به دلیل کمبود آموزش‌های مهارتی در مراکز تحصیلی و دانشگاه‌ها بعد از فارغ التحصیلی نمی‌توانند برای خود شغل یا کسب و کاری راه بیندازند و به همین خاطر سرخورده شده و علاقه به تشکیل خانواده را هم از دست می‌دهند.

به گفته کارشناسان اگر امروز از جوانان حمایت کافی و لازم را به عمل آوریم، در آینده هم می‌توانیم از نیروی کار و اندیشه جوان به عنوان سرمایه‌ای برای حل مشکلات و پیشرفت جامعه بهره گیریم.

با توجه به خسارت‌هایی که این روزها کرونا به اشتغال و اقتصاد کشور وارد کرده لازم است دولت و دستگاه‌های مسئول از شرکت‌های نوپایی که توسط جوانان نخبه و تحصیل‌کرده ایجاد و راه‌اندازی شده‌، حمایت کرده و در اعطای تسهیلات به کسب و کارهای آسیب‌دیده توجه ویژه‌ای داشته باشد تا جوانان خلاق و فعال در این شرکت‌ها بتوانند برای خود و دیگران اشتغالزایی کرده و به اقتصاد کشور کمک کنند.

جامعه ای که در آن بیکاری باشد بدون شک با انواع معضلات اجتماعی دست و پنجه نرم می‌کند و باعث زاده شدن  بسیاری از آسیب‌ها و بحران‌ها‌ی اجتماعی از جمله فقر، اعتیاد، فحشا، قتل و... ‌می‌شود در این میان کاهش بیکاری یکی از بازرترین مسئولیت دولت‌ها است و رسیدن به این مهم، سرآغاز از میان بردن بسیاری از مشکلات  اجتماعی و اقتصادی خواهد بود.

 در حال حاضر آمار بیکاری در کشور بالای ۱۰ درصد است در بسیاری از استان‌ها این رقم بسیار بالاتر هم است علی‌الخصوص در استان‌های محرومی مثل سیستان و بلوچستان و هرمزگان از طرفی پراکندگی نیروی متخصص و جذب نیروی‌کار هزینه‌های بالایی را می‌طلبد و همچنین بر صحت و سقم آمار عنوان شده نمی‌توانیم اعتماد کنیم برخی از شغل ها کاذب هستند و هیچ گونه ثبتی بابت اشتغال افراد وجود ندارد.

اداره شدن کشور به روش سنتی و نبود تحصیلکرده‌های فنی و عملی می‌تواند عاملی بر توسعه نیافتگی یک کشور باشد و چنان ضربه‌ای به اقتصاد کشور می‌زند که سالیان دراز باید تاوان نیروی تحصیلکرده بدون مهارت را به صورت خسارات جانی و مالی پرداخت کنیم.

 کشور ما هنوز به صورت سنتی مدیریت می‌شود افراد نخبه و تحصیلکرده ما نمی‌توانند در آنها مشغول به کار شوند در این بین نوع آموزش در دانشگاه‌های ما کاربردی و مهارت‌آموزی نیست و همین دلیلی می‌شود که فارغ التحصیلان دانشگاهی نتوانند جذب کار شوند.

در مقابل کمبود آموزش درست با طیف وسیعی از تحصیلکرده‌های روبرو هستیم که حاضر به انجام همه کار نیستند و کار پشت میز نشینی و کاغذ بازی را به دیگر شغل‌ها ترویج می‌دهند

واحدهای کوچک تولیدی شاید سهم بزرگی در چرخه اقتصادی نداشته باشند اما می‌توانند نقش موثری در اشتغال داشته باشد توجه به این واحدهای تولیدی می‌‌تواند عاملی در کاهش بیکاری و توسعه اشتغال باشد.

توجه به جوانان و حرکت در مسیر حل مشکلات آنها می‌تواند سلامت روانی جامعه را تضمین کرده و آینده روشنی را پیش روی کشور قرار دهد.

گزارش: فرخنده امیری

انتهای پیام/