مملکت آنلاین گزارش می دهد/
معبرهایی که دستفروشان سد کردند/ دستفروشان گناهی ندارند؛ آنها را دریابید
سد معبر یکی از معضلات بزرگ شهرهای بزرگ و کوچک محسوب میشود که پیامدهای آن در ابعاد مختلفی برای شهروندان ایجاد مشکل می کند.
به گزارش خبرنگار اجتماعی مملکت آنلاین، مسئولان مدیریت شهری سالهاست که طرح ها و اقدامات بسیاری برای رفع این معضل شهری عنوان می کنند اما در هنگام اجرا خروجی قابل توجهی از آن مشاهده نمی شود و فقط در مقام وعده‌های پوچ ماندگار است.
طبق قوانین شهر، شهرداری ها متولی نظارت بر امور شهری هستند و مهار پدیده سدمعبر و دستفروشی هم جزء وظایف این سازمان است اما موضوع اینجاست که یک دست صدا ندارد و رفع کامل معضل سدمعبر نیازمند همکاری تنگاتنگ خودشهروندان و دستگاه های مرتبط است.
اجناسی که توسط وانتی‌ها عرضه میشود همیشه مشتری‌های زیادی داشته و دارند زیرا به دلیل ندادن اجاره مغازه و کیفیت پایینتر قیمت های مناسبتری نسبت به اجناس مغازه ها دارند و همین صف‌های طولانی شهروندان در مقابل این وانتی‌ها دیگر شهروندان را ترغیب به خرید از این افراد می‌کند.
ترافیک طولانی ، یکی از پیامدهای حضور وانتی‌های میوه‌فروش و حتی فروش اجناس دیگرپشت وانت ها در معابر در سال‌های اخیر بسیاری از ساکنان خیابان مختلف را گله‌مند کرده است.
جالب است که صاحبان این وانتی‌ها بدون توجه به ایجاد ترافیک سخت مشغول کسب و کار هستند و توجه چندانی به گله و شکایت شهروندان ندارند. و با توجه به از بین رفتن بسیاری ازمشاغل وتورم شدید این روزها به تعداد این شغل های کاذب افزوده شده و روز به روز این مشکل بزرگتر می شود.
اگر کمی دقت کنیم متوجه این موضوع میشویم که سد معبر تنها مختص به دست فروشانی که در کنار خیابان فضایی را اشغال و برای امرار معاش به دست فروشی روی آورده‌اند و تنها مسیر کسب درآمد برایشان از این راه تأمین میشود نیست، و بسیاری از افراد با وجود اینکه مغازه دارند، اما کالاهای فروشی را در پیاده‌روهای شهر چیده و اقدام به سد معبر در سطح شهر میکنند.
از سوی دیگر برخی از شهروندان نیز خودروهایشان را به هر شکل و شیوه در معابر شهری و پیاده‌روها متوقف کرده و بی‌اعتنا به پیامدهای این اقدام‌شان، تنها به کار خود می‌اندیشند و هم در سد معبر معابر شهری سهیم هستند.
از زمانی که به یاد داریم به ما آموزش داده اند که "پیاده رو"، راهی است که در امتداد خیابان و برای عبور عابرین پیاده ساخته می شود. پیاده روهایی که ما چیز متفاوتی میبینیم و در اصل متعلق به ما نیست.
پیاده رو هایی که پر از اجناس مغازه هاست و برا عبور و راه رفتن باید خیابان های پر خطر را انتخاب کنیم.
پیاده روهایی که میتوانست با سنگفرشهای زیبا و گل کاریهای اطرافش محیطی زیبا برای ظاهر شهرمان ایجاد کند و محلی امن برای عبور خانواده ها باشد و گویا دیگر متعلق به عابران نیست.
ساخت و سازها، سد معبر تعداد قابل توجهی از مغازه ها تا نزدیکی جدول خیابان، عبور ناگهانی موتور سواران، پارک ماشین ها روی پل ها و داخل پیاده روها و ... عبور و مرور را برای عابران یپاده و بالاخص بانوان و کودکان با مشکلات عدیده ای مواجه کرده است. و ظاهر خیابان ها را زشت و نامناسب کرده است.
نه تنها اکثر قریب به اتفاق ساکنان محلات ناراضی هستند. و از شرایط موجود گلایه دارند. که افرادی که سد معبر می کنند و یا دستفروشی می کنند و حتی مغازه داران ، معابر، خیابان و پیاده رو را جزء املاک شخصی خود می دانند.
در اکثر ساعات در خیابان های شلوغ و پرتردد مشاهده میشود که نصف پیاده رو را چرخ های دست فروشان و نصف دیگر را وسایل مغازه داران گرفته و سد معبر نموده اند، به همین علت عبور و مرور از پیاده رو ها عملا غیر ممکن است و مجبور هستیم راهمان را از خیابان ادامه دهیم که دارای خطرات بسیاری است.
و در طول بیشتر خیابان ها میتوان افرادی را مشاهده کرد که از سر ناچاری از وسط خیابان ها عبور میکنند.
مغازه داران علاوه بر این که حدود یک متر از پیاده رو را وسایل می چینند خودروی خود را هم جلو مغازه داخل خیابان پارک می نمایند.
اجناسی که در سطح پیاده رو ها چیده می شوند و اغلب متعلق به صاحبان مغازه هاس و ابراز می کنند که اگر هر کدام وسایل را بیرون نگذاریم اجناس مغازه به چشم نمی آید و مشتری برای خرید مراجعه نمی نماید.
طبق قانون پیاده روها فقط برای عبور و مرور افراد پیاده ساخته شده اند پیاده روهایی که باید محل عبور و مرور افراد معلول ، سالخورده و کودکان و خانواده ها باشد تا با اطمینان خاطر از آن گذر کنند.
با نگاهی به جای جای شهر ها به خوبی می توان اوضاع نابسامان و به هم ریخته پیاده رو ها و معابر فرعی را مشاهده کرد و اینکه شهروندان با چه مشقتی از اولیه ترین حق خود یعنی تردد آسان در پیاده رو ها محروم می شوند.
آنچه بیان می کنیم حقوق اولیه افراد سالم جامعه وکسانی است که مشکل حرکتی ندارند در حالی که اگر قراربه اضافه شدن شهروندان معلول به این فهرست باشد اوضاع به مراتب وخیم تر وبحرانی تر خواهد بود.
در سال های اخیر شهرداری ها در یک اقدام قابل توجه بسیاری از پیاده رو ها و مسیرهای تردد عابران پیاده را ساماندهی کرده اند و تاحدی فضای نابسامان موجود در گذشته را بهبود بخشیده است.
از دیگر سو عدم کنترل ونظارت کافی بربرخی صنوف نیز مزید برعلت شده تا پیاده رو ها به اشغال اجناس وفعالیت صنفی مشاغل مختلف دربیاید و در بسیاری از موارد شهروندان مجبور شوند برای رسیدن به مقصد خود از حاشیه خیابان ها استفاده کنند.
در درجه نخست باید ضعف‌هایی را که در اجرای قانون وجود دارد، برطرف کنیم و این امر جز در قالب آموزش امکان‌پذیر نیست، آن هم از سنین پایین دبستان و کودکستان تا کودکان از همان ابتدا بیاموزند که قانون را رعایت کنند و به نوعی قانونمداری به شکل یک هنجار برایشان درونی شود. البته ناگفته نماند که نهاد‌های نظارتی باید نظارت بیشتری داشته باشند و به نحو احسن به وظیفه‌شان عمل کنند.
با توجه به شرایط اقتصادی دستفروش‌ها چه در خیابان و چه در مترو برخورد با آنها و ممانعت از فعالیت‌شان مانع تأمین مایحتاج زندگیشان خواهد شد، به همین علت با اشتغال‌زایی میتوان بخش عظیمی از مشکلات را حل کرد. عمدتا فروشندگان یا دستفروش‌ها و حتی کسانی که به تکدی‌گری روی آورده‌اند، به‌علت نداشتن شغل است که این روزها رفع مشکل بیکاری بسیار مورد توجه دولت قرار گرفته است. با توجه به اینکه سد معبر در قانون مجازات اسلامی جرم است، باید برای اشتغال‌زایی چاره‌ای اندیشید تا رفتار مجرمانه در شهر به امری عادی تبدیل نشود.
باید مسأله دستفروشان با نگاهی انسانی مورد کنکاش قرار گیرد، زیرا اگر نیاز مالی، فقر و بیکاری نبود مجبور به چنین عملی نمی‌شدند. بنابراین دستفروشان بیش از آن‌که به دنبال سلب آرامش باشند، نیازمند تأمین مایحتاج زندگی هستند تا به دام مفاسدی چون اعتیاد و دزدی و جرایم دیگر و … نیفتند.
شاید نخستین گام و مهم‌ترین اقدام در برخورد با این معضل، تلاش برای ساماندهی دستفرشان باشد. پاک کردن صورت مسأله راه‌حل نیست.
امید می رود با توجه و دقت نظر مسئولان مرتبط این معضل به سمت کاهش برود و معابر شهر به سطحی مناسب از استاندارد برسند.
گزارش: فرخنده امیری
انتهای پیام/