کرونا و معضلات ناتمام آن برای دانش آموزان/ قسمت دوم

به گزارش خبرنگار اجتماعی مملکت آنلاین، شکل جوامع در تمامی دنیا تغییر کرده، خیابان ها از عابران هر روز خالی تر می شود و انسان برآمده از اجتماع مدرن با همه ویژگی‌های آن به خانه و تنهایی بازگشته است.

بی شک از پاندمی ویروس کرونا یا همان کووید-۱۹، به عنوان مهمترین تحول قرن بیست و یکم یاد خواهیم کرد .

می توان گفت : ویروس کرونا سبک جدیدی از زندگی را به دنیای امروز تحمیل کرده است .

بی شک در این شرایط، تمامی افراد تحت تاثیر قرار گرفته اند ولی در این میان سهم دانش آموزان را نمی توان نادیده گرفت . دانش آموزانی که با خانه نشینی و آموزش نوپایی به نام‌مجازی دچار افت تحصیلی محسوس، بی تحرکی شدید، پرخاشگری، انزوا، چاقی و اضافه وزن و مشکلات یادی گرفتار شده اند که هر کدام نیاز به بررسی و چاره اندیشی دقیق و اصولی دارد.

از زمان آغاز شیوع کرونا و تعطیلی مدارس، معلمان زیای یا بهتر است بگوییم معلمینی که در مناطق محروم نیستند، در فضای مجازی فعالیت آموزشی خود را به دانش آموزن شان ارایه می دهند.

در این میان گاهی بی اعتنایی خانواده ها به روش تدریس از طریق فضای مجازی را دلیل اصلی برای پیش بینی افت تحصیلی برای دانش آموزان می دانند و می گویند : با گذشت حدود ۱۰ ماه از فعالیت آموزشی در بستر فضای مجازی ، این نوع آموزش از سوی دانش آموزان و حتی خانواده های به دلیل نبود سابقه فعالیت آموزشی در این فضا جدی گرفته نمی شود مخصوصا دانش آموزان دوره متوسطه اول و دوم که گاها از کلاسی که ۳۵ دانش آموز دارد ۶ یا ۷ نفر برای درس خواندن و حضور در کلاس آنلاین میشوند.

همچنین در دسترس نبودن امکانات سخت افزاری( موبابل اندروید) و نرم افزاری ( اینترنت) ، هزینه بر بودن تامین این تجهیزات برای خانواده ها را دلیل دیگری برای ناکارآمدی تحصیل در این روش را نباید نادیده گرفت.

با وجود تمامی این موارد ، معلمان و دانش آموزان به ناچار در اپلکیشن شاد مجبور به ارایه و دریافت فعالیت آموزشی در فضای مجازی هستند که خود با مشکلات بسیاری روبروست، و در این فضای آموزشی ارزیابی درستی از میزان یادگیری و موفقیت دانش آموزان در تحصیل وجود ندارد، و دانش آموزان در تمامی مقاطع با سطح یادگیری و آگاهی بسیار بسیار کمتر از کلاس های حضوری به مقطع بالاتر خواهند رفت، که عواقب این مسئله خود جای صحبت دارد.

اکثر اوقات تکالیفی که به دانش آموزان از طریق دنیای مجازی ارایه می شود، دانش آموزان یا تکالیف را سرسری گرفته و از خانواده و یا دوستانشان تقلب می کنند و یا اولیا و دوستانشان به جای آنها امتحان می دهند و برای معلمان ارسال می کنند و در این صورت معیاری برای ارزیابی وجود ندارد و در این شرایط به خودی خود افت تحصیلی برای دانش آموزان رقم می خورد.

این در حالیست که در کلاس های حضوری معلمان به نسبت ضریب هوشی دانش آموزان برای ایجاد انگیزه در آنها، دست به ابتکاراتی  از جمله ایجاد رقابت در دانش آموزان می زدند که این خود عاملی برای افزایش میزان یادگیری در آنها بود. و آموزگار در ارتباط رودررو با دانش آموز بنا به استعداد و شرایط دانش آموز او را ارزیابی میکند.

نکته آزار دهنده دیگر این است که در این برنامه دانش‌آموزان برای معلم حاضری می‌زنند اما در کلاس درس حضور ندارند در حالی که این حرکت به نفع آنها نیست. کل سیستم آموزشی معیوب بوده و اکنون در آموزش‌های آنلاین نقش معلم و انتقال مفاهیم، انتقال فرهنگ و آداب و رسوم کمرنگ‌تر می‌شود و هیچ آموزشی جایگزین آموزش چهره به چهره با دانش‌آموزان نمی‌شود.

در حالی که در ارایه فعالیت آموزشی از طریق فضای مجازی ، یک برنامه آموزشی برای تمام دانش آموزان با سطوح مختلف ضریب هوشی ارایه می شود و زمانی برای تکرار و تمرین دروس برای دانش آموزان با ضریب هوش پایین تر وجود ندارد و این خود زمینه ساز افت تحصیلی در بیشترین دانش آموزان خواهد شد.

کاملا مشهود است که در شرایط کنونی این افت تحصیلی خیلی ملموس نیست، ولی با باز شدن مدارس در سالل های آتی مشخص می شود که دانش آموزان مباحثی که از طریق فضای مجازی و شبکه های اجتماعی ارایه شده را به درستی آموزش دیده اند یا نه.

نباید نادیده گرفت که زحمت معلمان و دانش آموز برای سال های بعد بیشتر خواهد شد و باید تلاش کنند افت تحصیلی این مدت را جبران کنند.

و البته ضعف امکانات زیرساختی از جمله نرم افزاری و سخت افزاری برای دانش آموزان و حتی برخی از معلمان را از دیگر دلایل پایین بودن کیفیت آموزش تحصیلی در فضای مجازی و زمینه ساز افت تحصیلی خواهد بود.

 در این روزهای کرونایی باید از خانواده ها و معلمان قدردانی کرد، زیرا آنها از امکانات شخصی هزینه کرده و هر روز ساعتها وقت گذاشته و به پای آموزشهای مجازی نشسته و سعی میکنند کاستی‌های تعطیلی مدارس را تا حد امکان جبران کنند.  

یکی از مشکلات دیگر در زمینه آموزش‌های آنلاین این است که هر دانش آموزشی به یک گوشی هوشمند نیاز است و در خانه ای که سه دانش آموز وحود دارد مرتب گوشی پدر و مادر دست به دست می شود و این خود مسئله ای است که نباید نادیده گرفت زیرا ممکن است در دنیای مجازی با مواردی برخورد کنند که مناسب سن و اصول تربیتی خانواده نباشد.

در میان تمامی این مشکلات مشکل بزرگی نیز وجود دارد، مشکی به نام بی تحرکی و چاقی و تنبلی.

دانش آموزانی که اجازه بیرون رفتن ندارند ، با دوستان و همسن و سال های خود ارتباط ندارند تحرک بسیار کمتری دارند و دچار بی حوصلگی، تنبلی، اضافه وزن و مشکلات زیادی شده اند .

یادداشت: فرخنده امیری

انتهای پیام/