تعطیلی فراگیر برای حفظ جان، خوب؛ انشالله حواستان به نان مردم هم هست؟!

به گزارش مملکت‌آنلاین، مصطفی داننده در عصر ایران نوشت: ستاد ملی کرونا به ریاستِ رییس جمهور روحانی بالاخره تصمیم به «تعطیلی فراگیر» که البته نباید از آن برداشت قرنطینه کرد، برای مقابله با کرونای هزار رنگ گرفت.

این تصمیم هرچند دیر اما گرفته شد و امیدواریم که بتواند روند صعودی کرونا در کشور را متوقف کند. ما، قبل از اینکه کرونا به شهرهای کشور رنگ قرمز بپاشد، نوشته بودیم که باید جدی‌تر باشیم و تعطیلی‌ها را گسترده‌تر کنیم که متاسفانه گوش شنوایی نبود.

اگر به شما بر نمی‌خورد،  اجازه هست حرف گوش ندادن‌‌هایتان را یادآوری کنیم؟ بانو محرز که این روزها دم از تعطیلی می‌زند، اعلام کرده بود که قرنطینه برای قرون وسطی‌ است و پروتکل اقلیم ما با دیگر کشورها قرق می‌کند. جناب وزیر بهداشت هم فرموده بودند که ملت فهمیم هستند و رعایت می‌کنند و ما کرونا را کنترل می‌کنیم.

نوشتیم که با نصیحت کردن، کرونا شکست نمی‌خورد. گفتیم که با بازگشایی‌های گسترده قطعا کرونا سرکش‌تر می‌شود اما کار خودتان را کردید و حالا ثمر تصمیم‌تان را می‌بینید.

به قول قدیمی‌ها «ماهی را هر زمان از آب بگیری، تازه است.» همین که الان تصمیم به این کار گرفته‌اید، جای شکر دارد اما در این میان نباید دو نکته را فراموش کرد.

اول: نظارت جدی بر اجرای این تعطیلی است. تعطیلی برخی کاسبی‌ها بعد از ساعت 18 که بیشتر به یک شوخی می‌ماند، چون کرکره مغازه‌ها بالا بود و کارها به راه. وقتی دم از تعطیلی می‌زنیم باید نظارت کامل انجام شود و اجازه داده نشود، برخی قانون را زیر پا بگذارند.

در این میان گشت‌های پلیس می‌تواند کمک بسیاری به اجرای قوانین وضع شده کند.

دوم: دولت باید از فردای تعطیلی، وضعیت معیشتی مشاغلی که تعطیل شده‌اند را مشخص کند. کاسبی که دُکانش را می‌بندد باید خرج زندگی‌اش تامین شود. باید بسته‌های حمایتی به کار گرفته شود که مردم هم خیال‌شان از جان‌شان راحت باشد هم نان‌شان. کارگرهای روزمزد باید بدانند در دوران بیکاری اجباری، حقوقی می‌رسد و می‌توانند در روزها و شب‌‌های سخت کرونایی، چرخ زندگی‌شان را بچرخانند.

نکند کار به جایی برسد که برخی از مردم جان‌شان از کرونا در امان باشد اما همین جان به خاطر نان به خطر بیفتد.

دولت به عنوان دولت و قوه اجرایی کشور باید قوانین معیشتی در عصر کرونا را مشخص کند. مردم نگران وام، بیمه، مالیات و ... هستند. اگر کار نباشد، قطعا پولی هم نیست که قسط وام یا پول بیمه پرداخت شود. دولت می‌تواند برای تشویق در خانه ماندن اعلام کند تا 6 ماه اقساط بانک‌های بدون هیچ سود و بهره‌ای عقب می‌افتد. مالیات و حق بیمه گرفته نمی‌شود. میزان یارانه‌ی کسانی که حقوق دولتی ندارند و شغل‌شان به خاطر کرونا تعطیل شده است، افزایش پیدا می‌کند.

بدون این تسهیلات قطعا بعد از چند هفته، مبجور هستند دوباره، به سیستم شُل گرفتن برگردند و آش همان آش باشد و کاسه همان کاسه.

مجلس انقلابی هم به جای شعار و تکرار عباراتی چون مدیریت جهادی و تبدیل ظرفیت به فرصت، کاری انقلابی انجام دهد. منظورم استیضاح این وزیر و آن وزیر که البته منع هم شده اند یا شعار  نیست. کاهش بودجه دستگاه های غیر مولد و اختصاص بودجه آنها برای جبران خسارات کروناست. اگر خود این نهادها و دستگاه ها پیش قدم شوند البته بهتر است.

تعطیلی بدون تامین معیشت مردم مثل مُسکنی است که می‎خوریم و برای چند ساعت درد دندان‌مان خوب می‌شود اما با از بین تاثیرش دوباره درد به سراغ‌مان می‌آید و زمین را گاز می‌گیریم که چرا شب‌های مسواک نزدیم و به دندان‌پزشکی نرفتیم که الان دچار این درد، جانکاه شویم.